΄Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων
Όλα γίνονται ακριβώς την στιγμή που ο παπάς στην ενορία του θα ψάλει με πάθος και δύναμη ψυχής το ”Χριστός Ανέστη” το μεγαλύτερο αναστάσιμο μήνυμα της Χριστιανοσύνης. Εκείνη ακριβώς την ώρα, οι χριστιανοί θα λάβουν το αναστάσιμο φως και το προαύλιο της εκκλησίας πλημμυρίζει από λάμψη και δύναμη θεού και ανθρώπου.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.
(Γεώργιος Δροσίνης)
Τη στιγμή όμως του Χριστός Ανέστη τα Ανώγεια θα φωτιστούν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως και στο βάθος στα Σίσαρχα, από μεγάλες φωτιές ,με τους Ανωγειανούς να συνεχίζουν πιστά ένα έθιμο χαμένο στα βάθη των αιώνων: Το έθιμο του κάψιμου του Αρφανού και του ομοιώματος του Ιούδα πάνω σε αυτόν. Κατά τα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης και με λίγα τα τότε μέσα επικοινωνίας, οι χριστιανοί μετέδιδαν αυτό το Αναστάσιμο μήνυμα μέσω φωτιάς που άναβαν, ώστε να φαίνεται από τα πιο μακρινά σημεία και αυτήν ακριβώς την έννοια έχει και το έθιμο που τηρείται και στα Ανώγεια.
Στα έξι σημεία: Στο Περαχώρι στην Παναγία, στον Άγιο Ιωάννη, τον Άγιο Γεώργιο, στον Άγιο Δημήτριο στο Μετόχι, στην Αγία Παρασκευή στα Σίσαρχα και στο ”αυτόνομο” Κομπί τον μόνο Αρφανό που δεν ανήκει σε κάποια ενορία και που οι Ανωγειανοί με το γνωστό χιούμορ τους αποκαλούν ”Παλαιστίνιους”!!
Λίγο πολύ όλοι σαν παιδιά και έφηβοι περάσαμε από την ”μύηση” αυτή του Αρφανού..Θέμα τιμής και γοήτρου για το ποιος θα κάνει τον μεγαλύτερο. Ποιανού η φλόγα θα πλησιάσει περισσότερο στο Θεό.. Ποιο ομοίωμα του Ιούδα πάνω στην κορυφή του θα είναι το καλύτερο.
Οι προετοιμασίες γίνονταν τουλάχιστον δυο μήνες πριν το Πάσχα, τα τελευταία χρόνια ο χρόνος προετοιμασίας μειώθηκε, αλλά όχι και η ένταση .Τα παιδιά πηγαίνουν πέριξ των Ανωγείων και κόβουν ξύλα, αυτά που ανάβουν ευκολότερα και βγάζουν περισσότεροι φλόγα! Ασπάλαθοι,αστοιβίδες και άλλα μεταφέρονται σε ειδικό κατάλυμα που έχει η κάθε ενορία. Εκεί αρχίζουν οι ”σκοπιές”. Κάθε βράδυ μια παρέα ξενυχτά και φυλάσσει τα ξύλα υπό τον φόβο της κλοπής από άλλη ενορία.
Μεγάλη η καζούρα για όποιον χάσει ξύλα από άλλη ενορία άρα και μεγάλη η ευθύνη και η προσήλωση των σκοπών στο έργο τους!
Οι μεγάλοι παρακολουθούν τα παιδιά διακριτικά από τα καφενεία. Με χαμόγελο καπνίζουν το τσιγάρο τους, πίνουν τον καφέ τους και παρακολουθούν τα συνθήματα των παιδιών όταν φτάνει ένα αυτοκίνητο γεμάτο με ξύλα.
-“Περαχώρι, περαχώρι. Κομπί-Κομπί” ανάλογα την ενορία του καθενός, θα φωνάζουν τα παιδιά περνώντας από τις άλλες ενορίες με γεμάτα ξύλα τα αυτοκίνητα, για να εισπράξουν την καζούρα των “αντιπάλων” για την…φτωχή σοδειά τους και την επερχόμενη ήττα το βράδυ της Ανάστασης!
Με χαμόγελο τα παρακολουθούν πάντα οι μεγαλύτεροι, καθώς σε όλους έρχονται αναμνήσεις. Όλοι κόψαμε και φυλάξαμε ξύλα. Όλοι αγωνιστήκαμε για τη φλόγα που θα φτάσει κοντά στο Θεό..
Ανταμοιβή; Όταν όλα τελειώσουν μια καλή κουβέντα από τους μεγάλους!
-Μπράβο μπρε αυτός είναι Αρφανός! Και του χρόνου!
Την επόμενη μέρα οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στους νεαρούς!
-Εμείς κάναμε τον καλύτερο…Όχι εμείς!
Δεν βγάζεις άκρη! Οι γνώμες πολλές και συνήθως υπέρ της ενορίας του καθενός.. Κάτι σαν τις φοιτητικές εκλογές.. όλοι βγάζουν τα δικά τους αποτελέσματα, όλοι είναι νικητές!
Μα ναι ,όλοι είναι νικητές.. Οι φλόγες όλες φτάνουν στο ίδιο σημείο, κοντά στον Θεό ακριβώς στο ίδιο ύψος ,με το ίδιο ακριβώς μήνυμα να σιγοκαίει και να φωτίζει ουρανό και γη.. Χριστός Ανέστη!
